Ik heb niet genoeg gegeven

Wat heb ik eigenlijk gegeven?

Ik kan vaak niet zien wat ik heb gegeven. Herken je dat?
Het is hier een terugkerend thema.
Ik dacht oprecht dat dit stukje van mij al in een ver verleden lag. Maar nope. Daar is het weer.
Themaatje: ik heb niet genoeg gegeven / ik ben niet goed genoeg.

Ik werk momenteel met veel verschillende opdrachtgevers. Ik schrijf bijvoorbeeld als copywriter voor een internationaal platform, met grote namen uit de fashionwereld. Maar ook ontwerp en schrijf ik huisstijlen/logo's/websites voor zzp’ers. Ik ben persoonlijke schrijver en begeleider voor mensen die hun levensverhaal willen vastleggen. En dan schrijf ik nog heel wat visies, nieuwsbrieven voor dorpen, scholen of andere partijen. Soms raakt een opdracht me wat minder. Andere keren verbind ik me zó, dat het een deel van mijn leven wordt. Maar waar ik ook voor werk, voor wie ik het ook doe: ik wil van toegevoegde waarde zijn.

En daar gaat het mis. Op de een of andere klotemanier (excuses moi) kan ik vaak niet zien wat ik heb gegeven. Twijfel ik aan of mijn werk wel goed genoeg is. Of de woorden die ik schrijf wel mooi genoeg zijn. Of ik niet iets over het hoofd heb gezien. Of mijn aanwezigheid eigenlijk wel iets heeft betekend voor de ander.

Regelmatig voelt het alsof het geen 10 is. Misschien soms zelfs geen 8. Maar waarom voelt dat zo? Opdrachtgevers zijn tevreden. Klanten zijn dankbaar. Ik hoor het, ik lees het, ik zie het… en tóch wringt het vanbinnen.

Heel af en toe kan ik terugkijken en voelen: YES. Kijk eens wat ik heb opgebouwd. Maar dan heb ik het over het grotere geheel. Het overzicht. De mijlpalen. Terwijl het juist in het kleine, dagelijkse zit waar ik steeds opnieuw ga twijfelen.

En ik weet ook: mensen die met mij werken, zullen dit misschien niet begrijpen. Want als ik aan het werk ben, ben ik aan. Zelfverzekerd. Eerlijk. Open. Aanvullend. Scherp. Dan weet ik precies wat ik doe.

Maar dan… dan rijd ik naar huis. Of ik klap mijn laptop dicht. Ik vertel thuis over mijn dag. En ineens komt dat gevoel. Wat heb ik eigenlijk écht toegevoegd vandaag?

Is het hormonaal? Kan. 40 plusser!

Komt het door die opmerking van die GGZ-behandelaar, 15 jaar geleden? “Je kunt nooit meer volledig werken. En eigenlijk moet je geen kinderen krijgen.” Heb ik dat dan toch nog niet helemaal verwerkt? Kan ook.

Wat zit er onder? Waarom voel ik me verdrietig terwijl ik dit hardop uitspreek?

En dan voel ik het. Weer. Ik ben bezig met die ander. En ik vul in. Voor die ander.

Mennn…

Ga eens naar jezelf toe.

Want als ik gewoon voel wat ik zelf op zo’n dag heb gevoeld word ik heel blij. Mijn werkzaamheden, de mensen met wie ik samen werk: Het voelt zo fijn.

Bammm.

En dan voel ik gewoon direct:
Ik weet dat ik zo goed op mijn plek zit.
Dat dit het juiste pad is voor mijzelf. Dus waarom zou ik dan bezig zijn met die ander? Waar ben ik zélf dankbaar voor deze dag. Wat hebben de werkzaamheden mij gebracht.

Wow… dat is een andere draai.

Mijn dankbaarheidsboekje van 15 jaar geleden komt weer uit de kast.

Rust.
Ik voel liefde. Voor mezelf.

En dan nu?

Nog even checken bij één van mijn opdrachtgevers?

Durf ik dat?

Ja… dat durf ik. Bij hen wel.

Dus ik stel de vraag: Voeg ik waarde toe?

Er wordt opgestaan. Ik krijg een knuffel.

Een oprechte. Vanuit het hart.

Ik huil.

En ik ontvang.

Wat een patroon.