Wapper jij ook met de dekens?

Gepubliceerd op 31 januari 2025 om 19:23

Het leven oogt perfect. Yes. Zo doen we dat wel, hè? 😎 Op de socials, tijdens een feestje, als iemand op straat vraagt hoe het gaat. Of als we elkaar filmen. πŸŽ₯

Maar hé, als je van buiten naar binnen gaat, de camera uit is en je gewoon thuis bent met je partner/kids/... 🏠 Heb je dan binnen deze vier muren ook nog steeds je perfecte keurslijfjas aan? Nope… meestal niet, hè? πŸ€” Dan verandert je gedrag bij de meesten van ons. Je stem wordt toch echt wel iets makkelijker luider naar de kinderen als ze om 17 uur hun schooltas nog niet hebben uitgepakt of je zegt bij thuiskomst eerlijk tegen je partner wat je nou écht vindt van de nieuwe vriend van je vriendin. Of die dikke scheet… tja! πŸ’¨ Liefst ook nog even wapperen met de dekens, hè? Waar of niet? πŸ˜…

Aan de ene kant vind ik dat jammer, omdat het toneelstuk hier op aarde waarop we leven steeds een groter en voller decor krijgt met meer druk op het uitvoeren van een goed rollenspel🎭. Maar aan de andere kant is het soms ook beter om misschien niet volledig uit je slof te schieten (tegen bijvoorbeeld jouw werkgever). Soms moet je gewoon even binnen die vier muren je hart luchten om daarna weer tot jezelf te komen. En laat staan dat je collega scheten gaat laten en dan even met z’n handen die scheet jouw richting op wappert. Nope, liever niet!

Ik stel mezelf daarom vaak de vraag: Voegt het waarde toe wat ik doe? Voor de ander, voor de wereld, voor mezelf.

En daarmee bepaal ik of ik, alsnog, iets laat zien. Dus ja, soms gaan dingen perfect, en als het waarde toevoegt, laat ik het zien. πŸ‘ Maar soms gaan dingen lastig, en als het dan waarde toevoegt, laat ik het ook zien. πŸ™Œ Lukt niet altijd, maar ik doe mijn best om zo dicht mogelijk hierin bij mezelf te blijven.

Dan maken we nu een sprong naar een andere wereld. De online wereld. 🌍 Kijk even mee naar wat er gebeurt op de socials bij het programma #Wintervolliefde. Hoe we omgaan met de deelnemers. Helemaal bij één van de deelnemers waar heel veel over is gezegd en over is geschreven. En vaak niet positief. Helemaal niet over zijn moeder. 😞

En natuurlijk is het prima dat we thuis even ventileren of dat we het er een keertje over hebben met onze collega’s. πŸ—£οΈ Maar dat zoveel mensen – en óók gerenommeerde bedrijven – via de socials "ventileren" en daarmee deelnemers doelbewust belachelijk maken en respectloos behandelen, dáár snap ik echt helemaal niets van. 🀷

In deze social media-wereld zitten de “creatieve” schrijvers van deze nare berichten misschien veilig binnen de vier “muren” van hun scherm, maar de window staat heel, héél wijd open πŸͺŸ. Over de hele wereld kan jouw grap gehoord worden. 🌎 Ook bij de persoon waar de grap over gemaakt wordt. 😳

En dan ben ik nieuwsgierig: als jouw raam in de echte wereld, hier op onze mooie Moeder Aarde, zo wagenwijd open zou staan, en deze persoon bij het raam zou staan, je elkaar in de ogen zou aankijken, zou je dan ook schreeuwen dat de nieuwe vlam van de deelnemer een schaar kan gebruiken om de navelstreng tussen de deelnemer en zijn moeder door te knippen? βœ‚οΈ

Zeg je zo’n grap tegen je partner thuis? Prima. Maar dit als middel gebruiken om jouw product in de spotlights te zetten? Vind ik beneden alle niveaus… zelfs nog lager dan het niveau van een grap over of een rookworst die krimpt als hij in koud water stapt. πŸŒ­πŸ’¦

Voegt het waarde toe? Voor de ander? Voor de wereld? Voor de jouzelf? πŸ€”

En hier zit denk ik de crux. Waarden. En normen. En misschien in humor. Daarin zijn we zo ontzettend verschillend als mensen. Mijn normen, waarden én humor zijn blijkbaar heel anders dan de normen, waarden én humor van deze creatieve "schrijvers".

Want sommige mensen lachen als iemand valt. Anderen steken een hand uit om de gevallen persoon omhoog te helpen (mijn groep!!). 🀝 En dan heb je nog een groep die de gevallen persoon duwde. En terwijl hij of zij probeert op te krabbelen worden ze nogmaals geduwd. En nogmaals. Nogmaals....

Sommigen van ons zijn hier blijkbaar voor geknipt.

f je zegt bij thuiskomst eerlijk tegen je partner wat je nou écht vindt van de nieuwe vriend van je vriendin. Of die dikke scheet… tja! πŸ’¨ Liefst ook nog even wapperen met de deken, hè? Waar of niet? πŸ˜…

Aan de ene kant vind ik dat jammer, omdat het toneelstuk hier op aarde waarop we leven steeds een groter en voller decor krijgt met meer druk op het uitvoeren van een goed rollenspel🎭. Maar aan de andere kant is het soms ook beter om misschien niet volledig uit je slof te schieten (tegen bijvoorbeeld jouw werkgever). Soms moet je gewoon even binnen die vier muren je hart luchten om daarna weer tot jezelf te komen. En laat staan dat je collega scheten gaat laten en dan even met z’n handen die scheet jouw richting op wappert. Nope, liever niet!

Ik stel mezelf daarom vaak de vraag: Voegt het waarde toe wat ik doe? Voor de ander, voor de wereld, voor mezelf.

En daarmee bepaal ik of ik, alsnog, iets laat zien. Dus ja, soms gaan dingen perfect, en als het waarde toevoegt, laat ik het zien. πŸ‘ Maar soms gaan dingen lastig, en als het dan waarde toevoegt, laat ik het ook zien. πŸ™Œ Lukt niet altijd, maar ik doe mijn best om zo dicht mogelijk hierin bij mezelf te blijven.

Dan maken we nu een sprong naar een andere wereld. De online wereld. 🌍 Kijk even mee naar wat er gebeurt op de socials bij het programma #Wintervolliefde. Hoe we omgaan met de deelnemers. Helemaal bij één van de deelnemers waar heel veel over is gezegd en over is geschreven. En vaak niet positief. Helemaal niet over zijn moeder. 😞

En natuurlijk is het prima dat we thuis even ventileren of dat we het er een keertje over hebben met onze collega’s. πŸ—£οΈ Maar dat zoveel mensen – en óók gerenommeerde bedrijven – via de socials "ventileren" en daarmee deelnemers doelbewust belachelijk maken en respectloos behandelen, dáár snap ik echt helemaal niets van. 🀷

In deze social media-wereld zitten de “creatieve” schrijvers van deze nare berichten misschien veilig binnen de vier “muren” van hun scherm, maar de window staat heel, héél wijd open πŸͺŸ. Over de hele wereld kan jouw grap gehoord worden. 🌎 Ook bij de persoon waar de grap over gemaakt wordt. 😳

En dan ben ik nieuwsgierig: als jouw raam in de echte wereld, hier op onze mooie Moeder Aarde, zo wagenwijd open zou staan, en deze persoon bij het raam zou staan, je elkaar in de ogen zou aankijken, zou je dan ook schreeuwen dat de nieuwe vlam van de deelnemer een schaar kan gebruiken om de navelstreng tussen de deelnemer en zijn moeder door te knippen? βœ‚οΈ

Zeg je zo’n grap tegen je partner thuis? Prima. Maar dit als middel gebruiken om jouw product in de spotlights te zetten? Vind ik beneden alle niveaus… zelfs nog lager dan het niveau van een grap over of een rookworst die krimpt als hij in koud water stapt. πŸŒ­πŸ’¦

Voegt het waarde toe? Voor de ander? Voor de wereld? Voor de jouzelf? πŸ€”

En hier zit denk ik de crux. Waarden. En normen. En misschien in humor. Daarin zijn we zo ontzettend verschillend als mensen. Mijn normen, waarden én humor zijn blijkbaar heel anders dan de normen, waarden én humor van deze creatieve "schrijvers".

Want sommige mensen lachen als iemand valt. Anderen steken een hand uit om de gevallen persoon omhoog te helpen. 🀝 En dan heb je nog een groep die de gevallen persoon duwde. En terwijl hij of zij probeert op te krabbelen worden ze nogmaals geduwd. En nogmaals. Nogmaals.... Sommigen van ons zijn hier blijkbaar voor geknipt. Ik niet. Ik sluit me aan bij de helpers én bij de groep die wappert met de dekens.

Reactie plaatsen

Reacties

Er zijn geen reacties geplaatst.