“Je mag als schrijver geen schrijffouten maken”. Deze uitspraak heb ik het afgelopen jaar meerdere malen (persoonlijk naar mij toe gericht) gehoord of gelezen. Wt*?? Was mijn gedachte tijdens mijn allereerste ervaring hierin en IS mijn gedachte bij DE zoveelste ervaring deze week.
Er was een gesprek met een dame die aan gaf dat taalfouten maken als schrijver echt zooo fout was. (zoooo moet eigenlijk "zo" zijn, maar zooooo typt zo lekker. Al die 0 0 0 0 0 tjes).
Ze is docent Nederlands en vindt dat ze daarom absoluut geen taalfouten mag maken. Ze zou zich 𝐤𝐚𝐩𝐨𝐭 𝐬𝐜𝐡𝐚𝐦𝐞𝐧 wanneer ze taalfouten zou maken.
😮
Ik vroeg haar wat ze hiermee aan haar leerlingen gaf. En (jaja na een punt liever niet met "En" beginnen) hoe het komt dat ze zich kapot schaamt als ze een taalfout maakt? Waar komt dit gevoel van schaamte vandaan? Mocht ze als kind zelf wel fouten maken?
…..
Lieve mensen, waar gaat het "mis"? Waarom geven wij onze kinderen het voorbeeld dat we ons dus blijkbaar moeten 𝘴𝘤𝘩𝘢𝘮𝘦𝘯 als we fouten maken? En.... waarom zijn we altijd zo gericht op de fouten die anderen maken? Op de misstappen die mensen maken in leven? Dat ik zelfs soms het gevoel krijg dat we stiekem hopen dat een ander een fout maakt? En dat we dit dan weer met overdreven dramatiek delen met anderen? ”Heb je het al gehoord???” Of hier in Drenthe "Heb je t al heurt???" (Één vraagteken is genoeg!!)
Je ziet het in bedrijfsculturen, in schoolculturen. Of is het aan bedrijfsculturen, aan schoolculturen? Je ziet het aan vriendengroepen en binnen families. Je ziet het bij onze overheid. Standaard. Elke dag!
Je hebt namelijk een fout gemaakt en het wordt weggepoetst, verstopt, verbrand, gewist, bij een ander stiekem neergelegd, in een laatje gestopt, vergeten, een niet actieve herinnering. Ga zo maar door. Je schaamt je. Je voelt je een mislukking. Of je baalt van de ander die een fout maakt. Wordt boos op zijn/haar fout.
Pfff....
Man, vrouw, verzacht toch eens. Focus sowieso eens wat meer op wat goed gaat. Bij jezelf, bij de ander. Leer én lach van jouw minder goede stappen. Of misschien wel van jouw FAT grote misstap. LAAT HET ER gewoon lekker ZIJN.
Maar ASJEBLIEFT (lief he, asje) wees niet zo hard naar elkaar én voor jezelf.
We zijn gewoon allemaal mensen die fouten maken. Ja ook jij! En IK! Ik maak elke dag fouten als schrijver, als moeder, als partner, als dochter, als vriendin, als huishoudelijke hulp in ons huis, als voetbalster, als MENS.
Maar...
We hebben allemaal een zachte huid, met misschien af en toe wat eeltplekken. EN van binnen zijn we warme wezens. JA! We zijn gewoon sociaal warme wezens met een zachte huid. Die hun best doen. Toch?
Dus.
We hebben elkaar nodig. Om elkaar te helpen als we fouten maken. Om zacht te blijven naar onszelf toe als we een fout maken. Om zacht te blijven naar de ander als hij (of soms zij 😉) een fout maakt.
Oh mensjes, lieve mensjes…. help elkaar hierin. Dat is in deze tijden HART nodig!
Liefs
Reactie plaatsen
Reacties